We zijn er bijna......

 

En vloerbedekking moeten we ook nog, bedenk ik mij nu. Alleen hebben we geen idee welke kleur dat moet worden. 

Dus roept u gerust een kleur...(de winnaar krijgt een eervolle vermelding)

Onuitgesproken

Er zitten van die dagen tussen bij mij dat ik me zomaar vanalles af vraag.

Of die leuke vrouw op de fiets voor mij, ook een blog heeft. En misschien dat ik haar blog volg. En zij de mijne. En dat u dat dan bent. En dat we vanochtend naast elkaar wachtend voor het stoplicht stonden.
Samen daar heel onwetend. En dat ik eigenlijk jaloers ben op uw leuke jas.

Of dat er iemand mijn blog volgt zonder dat ik dat weet. En dat diegene helemaal geïnspireerd zou zijn door wie ik ben en wat ik doe. Dat zou ik echt heel grappig vinden, maar kan ik me dan tegelijkertijd totaal niet voorstellen. Maar als het wel zo zou zijn, dat ik dat dan nooit te weten zal komen.

Of dat de andere moeders in de speeltuin zich ook stierlijk vervelen als zij hun kind, net als ik, duwen op de schommel. En of zij ook dringend behoefte hebben aan me-time. En soms ook radeloos van hun kind worden. Het lijkt er ogenschijnlijk niet op

Of dat die man naast me in de file gelukkig is. Waar hij naar op weg is en of hij op dit moment naar hetzelfde radiostation luistert als ik?

Of waarom de caissière bij de AH caissière is?

En waarom die voorbijganger mij zo aan keek. Heb ik een pen streep op mijn wang zitten of zo?

En of ik de enige ben die zich dit soort dingen afvraagt?

En met al die hersenspinsels kom ik tot de conclusie dat er heel veel onuitgesproken blijft.
En ik zelf ook heel hard mee doe met die stilte.
En dat ik verlang naar wind in de rug...of voor mijn part..wind in de zeilen. Ook goed.
En naar temperaturen boven de 20 graden.

Feeling good

Zondagochtend. De zon schijnt naar binnen. We zijn even thuis. Nouja...thuis...in het tussenhuis dan hè.
Maar waar je bed staat is je thuis, dus vooruit, we zijn thuis.
ManLief pakt de schaar uit de verbandtrommel en knipt m'n haren, terwijl we inspiratie op doen voor straks echt thuis.

Parkeren

KindLief heeft het begrepen en illustreert het hier even in alle duidelijkheid voor u.

Ik kan niet fileparkeren. Ik kan autorijden, gewoon goed ook. Niemand die roept 'haal dat mens van de weg'. Maar fileparkeren da's nogal een dingetje. Ik kan dat dus echt niet. En dat wordt, nu we in een grote stad wonen pijnlijk duidelijk. Al is er een plek waar mijn auto anderhalf keer in past, ik rijd gerust nog een rondje. Voornamelijk om te voorkomen dat ik een stoet van wachtende auto's achter mij organiseer. Of dat mensen hoofdschuddend achter hun ramen staan. En dat is best stom, want de vrije parkeerplekken zijn schaars hier.
Sowieso met de auto vanuit het tussenhuis naar mijn werk zien te komen is al een dagtaak op zich, zo dwars door de stad waar het ook nog eens vol omleidingen zit. Ik word daar redelijk ongelukkig van.
Maar daar tegenover staat dan wel weer dat de supermarkten hier gewoon tot 22.00 uur open zijn hè. Relaxed voor ons huishouden waar altijd wel iets plotseling op blijkt te zijn.

De status van...

Zo mensen, zal ik u weer eens een korte rondleiding geven door ons nieuwe huis?
Achter deze deur ziet u......

Juist......Dozen!!
We zitten namelijk midden in een vervroegde verhuizing. Het oude huis wil ons niet meer, het nieuwe huis is nog niet klaar. Nu gaan we naar een tussenhuis, maar onze spullen proberen we zoveel mogelijk toch al in het nieuwe huis te zetten. En de spelregels zijn heel simpel: waar het af is, zetten we dozen.
Ik hoor u denken; hoe ellendig is dat! Dat klopt.
Maar er is ook leuks!

We hebben het begin van een keuken! En na een half jaar lang steen, gruis, puin en gapende gaten gezien te hebben zijn we natuurlijk dolgelukkig met zo´n halve keuken. Met name omdat de magnetron het ook al doet. Joehoe...geen verbouwingskoffie meer (koffie met melk uit zo'n kuipje..brrrr), maar met heuse warme opgeklopte melk!